Mevlana Tıp Bilimleri Son Sayı

Amaç: Obezite, artan prevalansı ve kronik hastalıklarla ilişkisi nedeniyle önemli bir küresel sağlık sorunudur. Bu çalışma, obezite polikliniğine başvuran hastaların sosyodemografik özelliklerini, antropometrik ölçümlerini, biyokimyasal test sonuçlarını ve vitamin düzeylerini değerlendirmeyi amaçlamaktadır. Yöntemler: Kilo verme amacıyla tıbbi destek arayan ve çalışma kriterlerini karşılayan toplam 157 hasta çalışmaya dahil edildi. Çalışma, Ekim 2016 ile Aralık 2018 tarihleri arasında Konya Eğitim ve Araştırma Hastanesi Obezite Polikliniği’nde gerçekleştirildi. Katılımcıların sosyodemografik verileri, fizik muayene bulguları ve boy, kilo, bel çevresi (BÇ), kalça çevresi (KÇ) ve kan basıncı gibi antropometrik ölçümleri kaydedildi. Kan örnekleri 12 saatlik gece açlığı sonrasında alındı ve aynı gün analiz edildi. Bulgular: Çalışmaya 139 kadın (%88,50) ve 18 erkek (%11,50) katıldı ve yaş ortalaması 35,32±12,61 yıl olarak bulundu. Obez grupta evli bireylerin oranı anlamlı derecede daha yüksekti (p=0,002) ve kronik hastalık prevalansı da daha fazlaydı (p=0,021). Lise ve üzeri eğitim düzeyine sahip bireylerde obezite daha az görüldü (p<0,001). Obez grupta yaş (p<0.001), bel çevresi (p<0.001), kalça çevresi (p<0.001), sistolik kan basıncı (p=0.008), glukoz (p<0.001), kolesterol (p=0.010), trigliserit (p=0.001) ve LDL (p=0.007) değerleri anlamlı derecede daha yüksekti. Obezite derecelerine göre yapılan incelemede, yaş en yüksek grade 3 obez grupta bulundu (p=0.003), diyastolik kan basıncı grade 2 obez grubunda grade 1 obez grubuna göre daha yüksekti (p=0.008) ve D vitamini seviyesi grade 3 obez grubunda hem grade 1 (p=0.012) hem de grade 2 (p=0.037) gruplarına göre anlamlı derecede daha düşüktü. İnsülin direnci 109 katılımcıda (%69,87) tespit edildi. İnsülin direnci olan bireylerde trigliserit, AST ve ALT seviyeleri daha yüksek, HDL seviyeleri ise daha düşüktü (tümü için p<0.001). İnsülin direnci erkeklerde (p=0.002) ve kronik hastalığı olan bireylerde (p=0.003) daha yaygındı.

Introduction: Patients who receive treatment in hospital, cannot take care of themselves and are unattended cannot be discharged at the planned time. These patients stay in the hospital until they are placed in the necessary institutions and organizations. As a result, bed occupation, the patient's extra stay in the hospital environment and additional cost problems arise. As a result, it is aimed to create awareness of this problem. Methods: Patients who applied to the 3rd level university hospital between 2019-2022, who couldn’t provide their own care and didn’t have relatives to take care of them, were examined. The patients' age, gender, reason for not being discharged, which clinic they were in, the number of days they stayed in the hospital and hospital costs were analyzed. Data were obtained from the Social Services Unit and the Billing Unit. Results: A total of 25 patients were included in the study. The mean age of the patients was 72.04±12.52 (min:37, max:88) years. The median length of stay was determined as 21 (13.5-37.5) days. Of the patients included in the study, 17 (68%) were male and 8 (32%) were female. The mean cost of extra days the patients stayed was 62,059 ± 101,093.79 Turkish Liras, and the total cost was determined as 1,551,492.92 Turkish Liras. When the clinics where the patients were located were examined, most common were Cardiology and General Medicine clinics with 5 (20%) and 4 (16%), respectively. Conclusion: As a result, according to the data we obtained and evaluated during our study, it was seen that patients who need self-care and cannot be discharged cause additional costs in terms of hospital resources, patients waiting for a bed are victimized as a result of bed occupation, and patients are exposed to the hospital environment for a long time.

GİRİŞ: Çalışmanın amacı benign endikasyonlarla opere edilen vakalarda Total Laparoskopik Histerektominin (TLH), Vajinal Histerektomiye (VH) alternatif bir yöntem olup olamayacağını araştırmaktır. MATERYAL-METOD: Benign endikasyonlarla opere edilen 109 TLH ve 99 VH yapılan hasta retrospektif olarak değerlendirildi. Hastaların yaşları, parite sayıları, histerektomi endikasyonları,pre-postoperatif hemoglobin/hematokrit (Hb / Hct) değerleri, operasyon süreleri, uterus hacimleri, hastanede yatış süreleri, intra-postoperatif komplikasyonlar ve post-operatif patoloji sonuçları kaydedildi. Ayrıca TLH yapılan hastalar 2D ve 3D yöntemleriyle iki farklı gruba ayrılarak değerlendirildi. BULGULAR: TLH ve VH hasta grupları parite sayıları, post-op Hb/Hct düşüşleri, hastanede yatış süreleri ve intrapostoperatif komplikasyonlar açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark göstermezken (p>0,05); yaş, operasyon süreleri ve uterus hacimleri açısından anlamlı farklılık olduğu görüldü (p<0,05). TLH grubunda en sık histerektomi endikasyonları myoma uteri (% 24,8 / n:27) olurken, VH grubunda en sık endikasyonlar desensus (% 67,7 / n:67) saptandı. SONUÇ: Laparoskopik yöntem deneyimli cerrahlar tarafından gerçekleştirildiği güvenli ve etkili bir yöntemdir. TLH için ortaya çıkan operasyon sonuçları Total Abdominal Histerektomi (TAH) ve VH prosedürleriyle karşılaştırılabilir olmasına rağmen, VH prosedürü benign nedenli histerektomi operasyonları için altın standart yöntem olarak yerini korumaktadır. Fakat gelişen komplikasyon oranları, post-operatif Hb/Hct düşüşleri ve hastanede yatış süreleri açısından her ne kadar istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunamamış olsa da TLH olgularında komplikasyon oranlarının, post-operatif Hb/Hct düşüşlerinin ve hastanede yatış sürelerinin sayısal olarak daha az olduğu görüldü. Bu durum bize benign nedenli yapılan histerektomi operasyonlarında, TLH’nın ilerleyen zamanlarda laparoskopinin daha da yaygınlaşması ve bu paralel olarak cerrah deneyimlerinin de artmasıyla birlikte VH’ye alternatif hatta onun yerini alabilecek bir prosedür olabileceğini gösterdi.

Amaç: Bu çalışmada; aile sağlığı elemanlarının, COVID-19 pandemisi hakkındaki bilgi düzeyleri, görüşleri, tutumları ve kaygı düzeylerini analiz etmeyi amaçladık. Yöntemler: 01.05.2021-30.07.2021 tarihleri arasında, Ankara’daki aile sağlığı merkezlerinde çalışan aile sağlığı elemanlarına, çalışma anketi yüz yüze yöntemle uygulanmıştır. Anket altı bölümden oluşmaktadır; genel bilgiler, genel sağlık durumu, COVID-19 bilgi düzeyi, tutumlar, görüşler ve kaygı düzeyi. Son bölümde kaygı düzeyini ölçmek için Koronavirüs Anksiyete Ölçeği kullanılmıştır. Bulgular: Çalışmaya 270 kişi katılmıştır. Katılımcıların %22,2’si kronik hastalığı olduğunu belirtmiştir. Sadece %26,3’ü (n=71) daha önce COVID-19 tanısı aldığını belirtmiştir. Çalıştığı kurumda COVID-19’a yönelik bilgilendirme dersine katılanların oranı %12,7 (n=34) idi. Genel olarak bilgi düzeyini yeterli olarak tanımlananlar %94,1 (n=254) idi. Bilgi düzeyini ölçen sorular tek tek incelendiğinde en fazla yanlış cevap verilen sorunun COVID-19 bulaş yolları olduğu dikkat çekmiştir. Tutumlar analiz edildiğinde, iş yerinde koruyucu ekipmanların kullanımları sıklık sırasına göre maske (n=270), eldiven (n=242), siperlik (n=188), tulum (n=109), gözlük (n=109) ve diğer (n=13) olarak belirtilmiştir. İş yerinde hiçbir zaman sosyal mesafeye dikkat edemeyenlerin oranı %8,2 idi. COVID-19 servislerinde veya filyasyon ekiplerinde sağlık personeli olarak hizmet etmeyi isteme düşüncesine kesinlikle katılmayanlar %20 (n=54), katılmayanlar %28,9 (n=78), kararsız olanlar %22,2 (n=60), katılanlar %22,6 (n=61), kesinlikle katılanlar ise %6,3 (n=17) idi. Bu birimlerde sağlık personeli olarak hizmet etmeyi istemeyenlerin en önemli sebebinin ailesine bulaştırma korkusu olduğu görülmüştür. Hastalığın abartıldığını düşünen aile sağlığı elemanı oranı oldukça düşüktü (%5,5). Katılımcıların ortalama COVID-19 Kaygı Düzeyi 1,9 ± 2,8 puan olarak hesaplandı. Sonuç: Bu çalışmada aile sağlığı elemanlarında, kurumlarda bilgilendirme dersine katılım oranlarının oldukça düşük olduğu görülmüştür. Buna rağmen, bilgi düzeylerinin yeterli olduğu ancak özellikle COVID-19 bulaş yolları hakkında eksikliklerinin olduğu fark edilmiştir. Maske kullanımının %100 olmasıyla beraber diğer temel koruyucu önlemlere de çoğunluğun dikkat ettiği görülmüştür. Bu sonuçların benzer acil sağlık krizlerinde sağlık personelinin duruma uyum sağlamasında alınacak önlemler için yol gösterici olacağı düşünülmektedir.

Amaç: Yaygın Büyük B Hücreli Lenfoma (YBBHL) tanılı hastalarda, CD30 pozitifliğinin klinik bulgular ile ilişkisinin değerlendirilmesi amaçlanmaktadır. Yöntem: Çalışmamızda Ocak 2005-Kasım 2022 tarihleri arasında Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi Hematoloji kliniğine başvuran YBBHL tanısı ile takip ve tedavi edilen hastalar incelendi. Hastaların tanı anındaki demografik özellikleri, temel laboratuvar bulguları, hastalık evresi, hastalığa özel risk skorlaması ve tutulum bölgeleri kaydedildi. Öte yandan ilk uygulanan tedavi rejimi, ilk tedaviye yanıt ve progresyon durumu, otolog ya da allojenik kök hücre transplantasyon öyküsü ve sağ kalım durumları değerlendirildi. Hastalar tanı aldıkları biyopsi materyallerindeki immunhistokimyasal boyanma özelliğine göre CD30 pozitif ve negatif olmak üzere iki gruba ayrıldı. Elde edilen 2 grup tanıdaki klinik, laboratuvar ve hastalık ilişkili özellikler, progresyon ve sağ kalım açısından karşılaştırıldı. Çalışmamıza 111 hasta dahil edildi. Hastaların 18’i CD30(+), 93’ü CD30(-)’ti. CD30(+) hastalarda kalsiyum değeri medyan 8.8 mmol/L iken CD30(-)’lerde 9,2 mmol/L olup, CD30(-) hastalarda istatistiksel olarak anlamlı yüksek bulundu (p:0,013). Diğer laboratuvar parametreleri ve klinik özellikler iki grup arasında benzerdi. Tahmini medyan toplam sağ kalım (TSK), CD30 (+) hastalarda istatistiksel olarak anlamlı olmamakla birlikte düşük bulundu (36,9 aya karşın 100,9 ay, p=0,155). Tahmini medyan progresyonsuz sağ kalım (PSK) da CD30(+) hastalarda istatistiksel olarak anlamlı olmamakla birlikte düşüktü (37 aya karşın 100,9 ay, p=0,849). İki yıllık TSK sırayla CD30(+) ve (-) hastalarda %70’e karşın %84, 3 yıllık TSK ise %42’ye karşın %67 oranında bulundu. İki yıllık PSK ise sırayla %50’ye %80 oranında hesaplandı. Beş yıllık PSK, CD30(+) hasta grubunda hesaplanamazken, CD30(-)’lerde %60 bulundu. Sonuç: Çalışmamız, YBBHL hastalarında CD30 pozitifliğinin klinik bulgular ve sağ kalım üzerine herhangi bir etkisi olmadığını göstermiştir.

Giriş: Adenomatoid tümörler, fallop tüpünün iyi huylu mezotelyal neoplazmalarıdır. Nadir görülürler ve genellikle tüp ligasyonu için gönderilen örneklerde tesadüfen teşhis edilirler ve vasküler veya epitelyal benign- malign lezyonlarla karıştırılabilirler. Olgu: Sezaryen sırasında tüp ligasyonu geçiren 43 yaşındaki bir hastanın tüp segmentleri patoloji laboratuvarımıza gönderildi. Makroskopik incelemede lezyon görülmedi. Mikroskobik incelemede kübik veya basıklaşmış epitel ile döşeli, ilk bakışta vasküler bir lezyona benzeyen iyi sınırlı bir lezyon görüldü. Atipi, mitoz veya nekroz gözlenmedi. İmmünohistokimyasal çalışmada kalretinin, sitokeratin ve vimentin için pozitif boyanma görüldü. Histopatolojik ve immünhistokimyasal verilere dayanarak adenomatoid tümör tanısı konuldu. Tartışma: Adenomatoid tümörlerkadınlarda uterusta ve nadiren fallop tüplerinde ve overlerde bulunur. Genellikle çeşitli nedenlerle tedavi edilen hastalarda tesadüfen tespit edilirler. Ayırıcı tanıda leiomyoma, lenfanjiyom, karsinoid, epiteloid hemangioendotelyoma, malign mezotelyoma, Krukenberg tümörü gibii benign, intermediet ve malign hastalıklar bulunur. Lokalizasyonu nedeniyle, adneksal lezyonlar da vakamızın ayırıcı tanısına girmektedir. Sonuç: Adenomatoid tümörler nadir görülen, farklı nedenlerle uygulanan cerrahi uygulamalarda insidental olarak kaşımıza çıkan lezyonlardır. Genellikle benign karakterde olmalarına rağmen değişken histolojileri ve atipik yerleşimleri nedeniyle diğer benign ve malign zyonları taklit edebilirler ve bu durumlardan ayırt edilmeleri gerekir

Transkateter kapak içinde kapak (TVIV) implantasyonu, özellikle geleneksel cerrahi müdahaleler için yüksek risk taşıyan, dejenerasyona uğramış triküspit biyoprotez kapaklı hastalar için umut verici bir tedavi seçeneği olarak dikkat çekmektedir. Triküspit biyoprotez kapakların dejenerasyonu, zamanla önemli hemodinamik bozulmalara yol açarak hastaların yaşam kalitesini olumsuz etkileyebilir. Geleneksel cerrahi müdahaleler, özellikle kalp cerrahisi konusunda yüksek risk taşıyan hastalar için ciddi komplikasyonlar ve uzun iyileşme süreleriyle ilişkilidir. Bu raporda, daha önce fonksiyonel triküspit yetmezliği nedeniyle biyoprotez kapak replasmanı yapılmış ve cerrahiden 10 yıl sonra kapak dejenerasyonu ile başvuran bir vaka sunulmuştur. Hasta, 29 mm Myval transkateter kapak (Meril Life Sciences, Vapi, Gujarat, India) kullanılarak yapılan TVIV prosedürü ile başarılı bir şekilde tedavi edilmiştir. Prosedür sonrasında hastada herhangi bir komplikasyon gelişmemiş ve kapak fonksiyonları iyileşmiştir. Bu tedavi yöntemi, dejeneratif biyoprotez kapakların tedavisinde önemli bir alternatif sunmakta, aynı zamanda yüksek riskli hastalar için cerrahi müdahale gerekliliğini ortadan kaldıran güvenli ve etkili bir seçenek oluşturmaktadır. Bu vaka, TVIV'nin biyoprotez kapak patolojilerinin tedavisindeki potansiyelini ve yüksek riskli hastalarda sağladığı olumlu sonuçları vurgulamaktadır.